Bang keek ze naar die donkere torens, maar hoe langer ze keek, hoe kalmer ze werd. Waarom maakte iedereen zich eigenlijk zo druk om draken? De draak die zij had gezien was helemaal niet zo bijzonder. In Skehelendria had ze er gewoon bovenop gezeten. Hij was hard geweest als steen en stil als een rustende berg. Eigenlijk was een draak een soort standbeeld van wit gebeente, maar men praatte erover alsof het het ergste van het ergste was. Nikara schudde haar hoofd. Dat was wat ze deed, ja. Ze maakte voortdurend de angst van anderen tot haar eigen angstbeeld. Aresta was schijtbang voor draken en daarom zat Nikara hier te trillen, Omdat de paarden nu zo zenuwachtig briesten en snoven, zocht zij naar spoken en monsters tussen de bomen. Nikara was van zichzelf niet half zo bang als van alles wat ze zich aan liet praten. Ze plaatste haar knuistjes in haar zijden. Als die Navarische elfjes niet zo zenuwachtig deden over dit bos dan zou zij zelf ook nergens last van hebben. Angst was een reflectie. Terwijl ze zich dat zo bedacht, draaide Nikara's blik richting de bodem. Er ritselde iets in het gras. Iets zwarts dat niet veel groter dan een kat leek. Nikara's eerste impuls was het om te gillen, maar ze was net bezig om zichzelf wat moed aan te praten. Dit kon toch gewoon een vos zijn? Ze trok haar oogjes nauw en ze bemerkte dat wat het ook was, het nu voortging op de achterpoten. Een dwerg hier? Die dwergen gingen toch niet opnieuw de paarden stelen? Het was pas toen Nikara de vleermuisvleugels zag dat ze begreep dat hier iets wezenlijk anders tussen de halmen trippelde. Ze zag nageltjes blinken, een zwarte staart met een hoorn aan het uiteinde en slagtandjes die blonken in het nachtlicht. Vrij plotseling tilde het wezentje zijn hoofd naar haar op. het keek haar met roodoranje oogjes aan. Nikara's hart sloeg over. Ze had zulk soort oogjes toch eens eerder gezien? Tijdens het rijden in de bomen? Tientallen boze oogjes? Angstig keek ze om. Plotseling zag ze ze overal. Ze zag ze tussen de takken, achter het gras... waar ze ook keek of dat ze haar blikveld keerde. Overal boze oogjes. Ze was omsingeld! Nikara wilde schreeuwen, maar wie zou haar nog horen? De Nara waren bezig met hun stomme draak. Zij speelden ontdekkingsreizigertje in dat kasteel daar, terwijl het echte gevaar hier in de bomen van tak naar tak sprong! Zou je net zien!

— Drakendoders by Garvin Pouw (Page 414 - 415)