User Profile

Ineens dacht hij terug aan een oud verhaal. Het verhaal van een Godin die een wereld wilde maken, maar die op een onbewaakt moment werd gepasseerd door een indringer. Door een Duistere God die haar droom afpakte. Vohan had hard op die Godinne neergekeken. Hij had haar bestempeld als zwak, als laf, dom en onbekwaam. Iemand die het niet waard was om te volgen.

Maar wanneer Keagan hier zou vertrekken met het zwaard, hoe anders zou zijn falen dan zijn dan dat van de Godin? Hoe had hij haar zo durven veroordelen? Hoe kon hij dat nog steeds, nu hij in dit moment die geschiedenis weerspiegeld zag?

— Drakendoders by Garvin Pouw (Page 393)

'Macht, Vohan. Macht is het enige dat telt in dit bestaan. Macht om over deze wereld te kunnen heersen, maar vooral de macht om te kunnen beslissen over je eigen lot. Wij zijn gemaakt door de Godin en verkracht door de God. Wat we waren, wie we zijn geworden, is iets dat nooit had mogen zijn. We waren niets en zijn nu niets, maar ik ga dat veranderen. Ik beklim deze wereld naar de hoogste top. Ik hak mij een pad door de hemel tot naar de hoogste troon. En dan ben ik degene die beslist wat is of niet! Ik die bepaal wat is of zal zijn!' Vohan werd neergeworpen op zijn weke knieën. Hij hoorde Keagans woorden, maar hij herkende ze vooral als de zijne. Keagans tong sprak zijn gedachten, maar om ze te horen, terwijl hij hier kroop en bloedde, klonken de woorden vooral bitter. Ze hadden de smaak van de waanzin, maar ook de geur van een vloek.

— Drakendoders by Garvin Pouw (Page 389)

De kom van de stadsmuur was een steengril, de stad zelf een taart in de oven.

— Drakendoders by Garvin Pouw (Page 175)

Bloed gutste en de plaatjes werden lelijk.

— Drakendoders by Garvin Pouw (Page 139)

Ree poured tea for Usther and Smythe, then sat down with a glass of water for herself. Usther glanced at the tea uneasily. Did it look a little pale? She decided not to ask whether Ree had allowed it to steep properly this time. Her housemate was a joyless bore who didn't drink tea, so it was kind of her to make it up — even if she always made it rather unpleasant.

— The Beautiful Decay by Veo Corva (Page 331)

'The Lich was hundreds of years old,' said Igneus. 'You need a necromancer of incredible skill to be able to unravel that kind of complexity of magic.' 'We have one,' said Smythe. 'After all, she did it once before with nothing more than the knowledge of what had happened to us.' Usther's eyes widened.

— The Beautiful Decay by Veo Corva (Page 327)

Ree cleared her throat. 'The Lich is dead. But we have his grimoire.' Kylath and Igneus stared at her in shock. Arthura paused in her bare-footed pacing to consider her daughter, her expression unreadable. 'You have it?' Igneus said. 'Well, let's see it!' Ree shifted uncomfortably in her seat. She glanced at Smythe, who made no move to hand over the tome. 'No,' she said. 'The Lich meddled with things that have put the entity crypt at risk. We don't want that knowledge to spread further than it has to.'

— The Beautiful Decay by Veo Corva (Page 327)

'They can't be destroyed,' came a whispered voice. Ellenil stirred on the ground where they lay. Though the paladins raised their weapons, Ellenil did nothing more than press a hand to their forehead. 'They're not like us,' they said tiredly. For the first time since Usther had first met them, they sounded young and scared. 'They showed me, many times. What is not an individual cannot be destroyed. To crush a mushroom only releases its spores. Destruction only makes them stronger.'

— The Beautiful Decay by Veo Corva (Page 302)