User Profile

Bang keek ze naar die donkere torens, maar hoe langer ze keek, hoe kalmer ze werd. Waarom maakte iedereen zich eigenlijk zo druk om draken? De draak die zij had gezien was helemaal niet zo bijzonder. In Skehelendria had ze er gewoon bovenop gezeten. Hij was hard geweest als steen en stil als een rustende berg. Eigenlijk was een draak een soort standbeeld van wit gebeente, maar men praatte erover alsof het het ergste van het ergste was. Nikara schudde haar hoofd. Dat was wat ze deed, ja. Ze maakte voortdurend de angst van anderen tot haar eigen angstbeeld. Aresta was schijtbang voor draken en daarom zat Nikara hier te trillen, Omdat de paarden nu zo zenuwachtig briesten en snoven, zocht zij naar spoken en monsters tussen de bomen. Nikara was van zichzelf niet half zo bang als van alles wat ze zich aan liet praten. Ze plaatste haar knuistjes in haar zijden. Als die Navarische elfjes niet zo zenuwachtig deden over dit bos dan zou zij zelf ook nergens last van hebben. Angst was een reflectie. Terwijl ze zich dat zo bedacht, draaide Nikara's blik richting de bodem. Er ritselde iets in het gras. Iets zwarts dat niet veel groter dan een kat leek. Nikara's eerste impuls was het om te gillen, maar ze was net bezig om zichzelf wat moed aan te praten. Dit kon toch gewoon een vos zijn? Ze trok haar oogjes nauw en ze bemerkte dat wat het ook was, het nu voortging op de achterpoten. Een dwerg hier? Die dwergen gingen toch niet opnieuw de paarden stelen? Het was pas toen Nikara de vleermuisvleugels zag dat ze begreep dat hier iets wezenlijk anders tussen de halmen trippelde. Ze zag nageltjes blinken, een zwarte staart met een hoorn aan het uiteinde en slagtandjes die blonken in het nachtlicht. Vrij plotseling tilde het wezentje zijn hoofd naar haar op. het keek haar met roodoranje oogjes aan. Nikara's hart sloeg over. Ze had zulk soort oogjes toch eens eerder gezien? Tijdens het rijden in de bomen? Tientallen boze oogjes? Angstig keek ze om. Plotseling zag ze ze overal. Ze zag ze tussen de takken, achter het gras... waar ze ook keek of dat ze haar blikveld keerde. Overal boze oogjes. Ze was omsingeld! Nikara wilde schreeuwen, maar wie zou haar nog horen? De Nara waren bezig met hun stomme draak. Zij speelden ontdekkingsreizigertje in dat kasteel daar, terwijl het echte gevaar hier in de bomen van tak naar tak sprong! Zou je net zien!

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 414 - 415)

'Ligt het aan mij of word je door je zwaard getrokken?' Terwijl Aresta het zo zei klonk het waanzinnig, maar het vreemdste was dat shutai dacht dat ze gelijk had. 'Ik denk dat het mijn magie is,' knikte hij naar het wapen. 'Weet je nog wat ik je vertelde over je magie in dingen opslaan? Ik heb Shivanes zilver al een lange tijd geladen, niet dat er veel in past, maar toch. Misschien voelt het zwaard daarom net als ik de steen. Die steen die bij ons moet horen.' 'Misschien,' bromde Aresta. 'Of dat ding wordt door draken aangetrokken. Je hebt het toch ooit uit een drakenschedel getrokken? Misschien heeft je zwaard heimwee.

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 412 - 413)

Om Keagan nu te stoppen zou hij ieder mogelijk middel hebben aangegrepen. Als hij zijn parel niet in de diepte had geworpen, dan had hij ze nu gegrepen. Wat was hij voor een idioot geweest? hij zou bidden voor de hulp van de Godin om hem te helpen, maar het was te laat. Hij stond alleen, oog in oog met het door hem ontsnapte kwaad. Hij was het enige obstakel tussen de wereld en een nieuwe veroveraar...

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 395)

Ineens dacht hij terug aan een oud verhaal. Het verhaal van een Godin die een wereld wilde maken, maar die op een onbewaakt moment werd gepasseerd door een indringer. Door een Duistere God die haar droom afpakte. Vohan had hard op die Godinne neergekeken. Hij had haar bestempeld als zwak, als laf, dom en onbekwaam. Iemand die het niet waard was om te volgen.

Maar wanneer Keagan hier zou vertrekken met het zwaard, hoe anders zou zijn falen dan zijn dan dat van de Godin? Hoe had hij haar zo durven veroordelen? Hoe kon hij dat nog steeds, nu hij in dit moment die geschiedenis weerspiegeld zag?

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 393)

'Macht, Vohan. Macht is het enige dat telt in dit bestaan. Macht om over deze wereld te kunnen heersen, maar vooral de macht om te kunnen beslissen over je eigen lot. Wij zijn gemaakt door de Godin en verkracht door de God. Wat we waren, wie we zijn geworden, is iets dat nooit had mogen zijn. We waren niets en zijn nu niets, maar ik ga dat veranderen. Ik beklim deze wereld naar de hoogste top. Ik hak mij een pad door de hemel tot naar de hoogste troon. En dan ben ik degene die beslist wat is of niet! Ik die bepaal wat is of zal zijn!' Vohan werd neergeworpen op zijn weke knieën. Hij hoorde Keagans woorden, maar hij herkende ze vooral als de zijne. Keagans tong sprak zijn gedachten, maar om ze te horen, terwijl hij hier kroop en bloedde, klonken de woorden vooral bitter. Ze hadden de smaak van de waanzin, maar ook de geur van een vloek.

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 389)

De kom van de stadsmuur was een steengril, de stad zelf een taart in de oven.

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 175)

Bloed gutste en de plaatjes werden lelijk.

— Drakendoders by Garvin Pouw (De Kronieken van Azeria, #5) (Page 139)